– charakterystyka promieniowania (charakterystyka kierunkowa),
– kierunkowość (zysk kierunkowy),
– zysk energetyczny,
– moc średnia izotropowa EIRP,
– długość albo powierzchnia skuteczna,
– impedancja wejściowa,
– rezystancja wejściowa,
– sprawność,
– polaryzacja,
– częstotliwościowe pasmo pracy,
– temperatura szumowa anteny,
– współczynnik przydatności.
Charakterystyka promieniowania (charakterystyka kierunkowa) jest to zależność zespolonego wektora natężenia pola elektrycznego w funkcji, np. kątowych współrzędnych sferycznych , określona na powierzchni kuli o dostatecznie dużym promieniu R, której środek pokrywa się ze środkiem anteny [9]. Wyznacza się je ze wzoru 1.1:
Odległość R, teoretycznie powinna dążyć do nieskończoności, zaś w praktyce przyjmuje się, że powinna ona odpowiadać umownemu obszarowi strefy dalekiej – wzór (1.2) [9]:
Można wyróżnić trzy strefy pola elektromagnetycznego wytwarzanego przez antenę:
– pole indukcji (ang. Reactive near-field),
– strefa bliska promieniująca,
– strefa daleka.
Charakterystyka kierunkowa anteny odbiorczej to zależność siły elektromotorycznej lub prądów jakie indukują się w antenie w funkcji współrzędnych sferycznych ( i ), określających kierunek padania elektromagnetycznej fali płaskiej na antenę.
Charakterystykę kierunkową mocową (wzór 1.3) otrzymuje się dokonując pomiaru mocy promieniowanej.
W myśl zasady wzajemności, charakterystyka kierunkowa anteny nadawczej i odbiorczej są takie same.
Zazwyczaj amplitudowe charakterystyki promieniowania normalizuje się w względem ich maksymalnej wartości, odpowiednio
